Toekomst of nieuw verleden?

26-11-2019 (17:03) - Personal Growth

De menselijke geest is op een wonderlijke manier in staat om tegenovergestelde concepten te verbinden en te verzoenen. Het concept tijd is daarvan een mooi voorbeeld. In ons dagelijkse leven gaan de seconden, minuten en uren lineair voorbij. In de roman Het eiland van de vorige dag speelt ook Umberto Eco met dit gegeven.
 
Eco herschept een zeventiende eeuwse wereld waarin de tijd volgens Isaac Newton absoluut is en van niets afhankelijk. De hoofdpersoon Roberto (1643) is op zoek naar de 180e meridiaan. De lengtegraad die de wereld in twee helften deelt. Hij leidt schipbreuk en landt op een eiland waar het aan de westkant vandaag is en aan de oostkant gisteren. Als we nadenken binnen korte tijdsbestekken, geven eeuwen na Roberto lengtegraden en tijdsverschillen nog steeds af en toe ongemak en zo nu en dan een jetlag. Mijn vriendin in Australië kan nog steeds niet wennen aan het feit dat wij onze illusie van twaalf uur op oudjaarsavond op een ander moment vieren.
 
Het geheugen neemt ook een loopje met de tijd. Onze gedachten kunnen moeiteloos naar voren en naar achteren springen. Ze herscheppen het verleden, fantaseren de toekomst en verzinnen het nu. Hoe meer de langere termijn een rol speelt, des te irrelevanter het lineaire verloop en hoe sneller de tijd kan gaan. Zaterdagavond ging ik naar een prachtige film en zag ik in negentig minuten het leven voorbijkomen van drie generaties, door elkaar heen. De niet lineaire aard van tijd is ook beschreven in de, inmiddels vele, theorieën over relativiteit. Een uur in goed gezelschap vliegt om, een minuut in de stoel bij de tandarts lijkt wel een uur.
 
Retroclausaliteit is het idee dat de toekomst het heden kan beïnvloeden en daarmee het verleden. Bereik ik succes (Ik denk dat ik succesvol ben) dan rechtvaardig ik dat succes vanuit mijn verleden. Ik herschrijf het verleden om mijn succes te verklaren en daarmee geef ik ook weer mijn toekomst vorm want ik maak mijn plannen vanuit dat succes. Het is een lineaire redenatie, vanuit een niet lineaire creatie van verleden, heden en toekomst. Als ik dat gevoel doorzet, heb ik een programma geschreven dat oneindig door kan gaan. Ik draai niet alleen telkens hetzelfde programma, ik herschep ook de fysieke vorm ervan en mijn plek in de wereld. Eigenlijk loop ik met mijn hoofd hoog en schouders… naar achteren. Ik omring me met attributen die voortkomen uit mijn succes of die dit bevestigen. Ik pas mijn realiteit net zo lang aan tot het weer aansluit op het programma wat vertrouwd voelt.
 
Joe Dispenza schreef een mooi boek over dit fenomeen: Breaking the habbit of being yourself. Hoeveel marketingplannen zien er eigenlijk jarenlang hetzelfde uit? Het doorbreken van de programmering is heel erg de moeite waard. In het dagelijkse leven zetten wij heel vaak een nieuw programma neer naast het oude marketingplan met een simpele vraag: hoe word je je eigen beste concurrent? Ik hoef niemand te vertellen dat dit niet alleen vaak mooie nieuwe ventures oplevert maar onmiddellijk ook het oude marketingplan innoveert. Het begint met een nieuw proces van tijd en realiteit. Prachtig, in deze context, blijft het verhaaltje over Pippi Langkous. 'Ik kan over water lopen!' zegt Pippi tegen haar vriendje. 'Nee Pippi, dat kun je niet!'
Ze proberen haar tegen te houden. Maar Pippi laat zich niet tegenhouden en verdwijnt meteen onder water.
 
Lachend komt ze weer boven. 'Ik kan het wel, maar moet het nog een paar keer anders oefenen.'
 
Jenny Elissen
Auteur: from big ideas to giant leaps.