Hoe merken werken
09-03-2009 (09:41) - Column
Er zijn dingen die niet veranderen. Soms weet ik niet of dat me amuseert of irriteert. Waarschijnlijk doet het dus gewoon beide. Zo ging ik dit weekend op pad om mijn eerste voorjaarskleding te kopen. Het is maart tenslotte en al hangen de pegels bijkans aan mijn neus, ik zal en moet in maart iets kopen wat me doet geloven dat het ooit zomer wordt. Enfin, sta ik daar dus in een blote jurk met witte benen en armen, witte voeten in open witte high heels. Afgrijselijk gewoon. Maar met mijn zonnebril op en één oog half dicht, geloof ik dat het nog wel iets kan worden in de loop van augustus ofzo. Toen ik moest afrekenen, was het uiteraard slikken, want een jurkje van niets maar wel van het goede Merk, kost nu eenmaal wat. Geschrokken toog ik naar de winkel ernaast waar ik, om mijn schuldgevoel af te kopen, iets fraais voor mijn lief besloot uit te zoeken.
Heimelijk sloeg ik de andere shoppers gade en één stel stak met kop en schouders boven de rest uit. Al waren we niet in de PC, zij zou er niet hebben misstaan: zonnebril kaliber mega op het vakkundig geblondeerde haar, Merk tas, Merk schoenen, Merk broek over een mega Nederlands achterwerk, liep deze dame kirrend van Merk naar Merk met haar lief somber sjokkend achter zich aan. ‘Liefje, deze schoenen vìnd je echt geweldig, die moet je gewoon kopen. Het merk is helemaal goed.’ Manlief was nog niet van de bijbehorende 700 euro shock bekomen, of hij moest zich toch serieus dat Italiaanse overhemd laten aanmeten, want ‘de rest is toch helemaal niks’. Hoe harder zij riep, hoe humeuriger hij werd. Ik kreeg bijna medelijden met deze in het dagelijks leven toch waarschijnlijk zeer succesvolle man. Ondertussen liet hij zich als willoos vee rondslepen, terwijl zijn echtgenote hem met het ene na het andere Merk om de oren sloeg, om uiteindelijk met een somber gezicht een astronomisch bedrag af te rekenen. Bepakt en bezakt hees het duo zich vervolgens in hun tractor en koerste richting Gooi.
Ik was ondertussen het merkenspoor bijster en stapte onverrichter zake in mijn auto, die van de weeromstuit niet wilde starten. Het schaamrood steeg naar mijn kaken. Er was duidelijk iets mis met dit Merk! Ik stapte uit, smeet het portier dicht en gunde mezelf een cappuccino, terwijl de ANWB zich mijn kant op spoedde.
Er zijn dus duidelijk dingen die niet veranderen: gillende dames met zwijgzame echtgenoten die lijdzaam doen wat er van hen wordt verwacht, luistervinken zoals ik die van de nood een deugd maken door de boel op te tekenen en een Merkenstrategie die zonder, maar vooral ook mét crisis uitstekend blijkt te werken. Net zoals de ANWB trouwens, hield ik mezelf deze ene keer niet eens geïrriteerd, maar vooral geamuseerd voor.
Nicolette Hulsebos
