Meisjesdromen
23-01-2012 (08:15) - Column
Ik ben van de generatie meisjesdromen in mannenformaat. Dat wil zeggen: ik groeide op in de jaren tachtig. Dat waren de jaren van de schoudervullingen. Hoe groter, hoe beter. Hoe meer de crisis toesloeg (toen ook al), hoe breder de schouders werden. Die vullingen zaten zo’n beetje standaard in iedere trui en blouse die je kocht. Vond je ze te ‘lullig’, dan deed je er nog een extra vulling bij die je moedig onder de schouderbandjes van je bh klemde. En vervolgens maar hopen dat de boel de hele dag op zijn plaats bleef zitten.
Ondertussen somberde het nieuws over de groeiende werkeloosheid onder jongeren eindeloos door. Met of zonder academische opleiding, je kansen op een baan waren vrijwel nihil, zo heette het. Voor iemand zoals ik, afgestudeerd Neerlandica, was er al eigenlijk helemaal geen ruimte. En dan ook nog laat negentiende-eeuwse mystiek... Met mij ging het definitief niet meer goed komen.
En dus vulde ik mijn onzekerheid op met enorme schoudervullingen en droomde ik over die ene super auto (meisjesdroom in mannenformaat) Hoezo, ik geen werk? Natuurlijk was er werk, je moest het alleen gewoon zelf opzoeken. Ondertussen fantaseerde ik na weer een nieuwe sollicitatiebrief over een zilvergrijze Porsche. Ik zou dan met mijn hooggehakte schoenen op het gaspedaal drukken en met mijn rechterhand razendsnel schakelen om elegant en soepel door het verkeer te laveren. Met een grote zonnebril op mijn neus reed ik dan elke dag de zon tegemoet.
Uiteindelijk veroverde ik ‘mijn’ Porsche. De weg erheen was lang en kostte bakken energie, maar ik hield vol en ik kreeg er bakken energie voor terug. Maar uiteindelijk bleek de weg erheen letterlijk spannender en leuker dan de gedroomde status quo van de jaren erna.
En toen, toen ging alles mis.
Het eerste waarvan ik afscheid nam was mijn meisjesdroom. Daar kwam een deinende 25 jaar oude eend voor in de plaats. Mijn hond kon opeens zomaar op de achterbank springen, meegesleept strandhout incluis. Hij legt vanaf deze strategisch sterke positie elke dag zijn kop op mijn rechterschouder en bedelt zo om de snoepjes die ik in de rechterzak van mijn jas heb zitten.
Ik kijk ondertussen in de achteruitkijkspiegel en glimlach snoepjes uitdelend nieuwe dromen tegemoet.
Zo ver, zo goed. Maar ondertussen wordt mijn meisjesdroom wèl verkocht aan Volkswagen. Ik glimlach alweer en leg mijn handen nog maar eens stevig om het enorme stuur van mijn prettig waggelende eend. Het leven is goed weet ik, terwijl er weer een snoepje in de gevlekte kop die op mijn schouder rust, verdwijnt. Ondertussen vraagt iets in mijn achterhoofd waarom ik dan nooit heb gedroomd van een Volkswagen? Meest verkochte auto, veilig, sterk, value for money........
Ik breng het stemmetje resoluut tot zwijgen. Doe mij maar een eend.
Nicolette Hulsebos
