Ne me quitte pas
05-12-2011 (09:21) - Column
2012 wordt het jaar van de waarheid. Het jaar waarin de hele wereld op zijn kop gaat en alles anders wordt. Dat zegt men in ieder geval.
Prompt zie ik de wereld op me afstormen zoals Icarus die in zijn hemelbestormende ambities op zich moet hebben zien afkomen. Icarus vond het antwoord niet en verbrandde zijn vleugels aan de alles verzengende zon. Wordt 2012 zoiets misschien?
Ik sla mijn vleugels uit en denk na. En ik lees de commentaren nog eens terug die ik het afgelopen jaar over me heen kreeg. Grachtengordelyuppie. Vilein, Te aardig. Over the top. Point missed. Point taken. En ga zo maar door.
Ondertussen zit op zondagmiddag de enige man aan mijn lunchtafel die ik ooit ‘baas’ zal noemen. Cees van Staal. Zeiler, reclameman, praatjesmaker, charmeur, dromer. Zonder zijn Lenie blijft hij trouwens nergens. Zonder haar had hij zijn vleugels al lang geleden verspeeld aan de zon. Maar juist daarom is hij één van de mensen naar wie ik tussen de regels door met liefde luister.
Cees is aardig, over the top en hij mist regelmatig the point. Het enige waar ik hem niet van kan beschuldigen, is wat voor vorm van grachtengordelyuppieschap dan ook.
In een middag overbrugden we ondertussen een jaar dat alweer tussen onze vingers door was geglipt. We hadden het over familie, over vrienden, over het vak, over liefde en over passie. De vleugels van Cees zijn door de jaren heen behoorlijk vuurbestendig gebleken, terwijl die van mij af en toe dan nog wel een cursus snel blussen kunnen gebruiken.
Als Cees uiteindelijk zegt: ‘Zoek eens op: Jacqes Brel. Ne me quitte pas’. Dan zoek ik zoek op en we luisteren samen. Als iTunes ons na een paar minuten niet meer wil laten luisteren zonder een euro te betalen voor het downloaden, vraagt Cees: ‘Point taken’?
Nicolette Hulsebos
