Over leven

02-02-2009 (10:23) - Column

Vrijdagavond, 20.30 uur. Zurich. Een vrouw, een rugzak: thermo-ondergoed, dikke sokken, salopette, donzen jack, muts, skibril, schoenen. Slaapkleding. Haar doel: een weekend 80 kilometer offpiste skien.

Ze voelt zich doodop na een werkweek 60 uur doordraaien, maar ja, dit was het plan.  En het blijft een avontuur. Vooral ook dat. Alsof ze daar niet al genoeg van heeft. Ze grijnst achter haar brillenglazen naar zichzelf in de autoruit die een ander gezicht weerkaatst dan het wekelijks zakengezicht. Ontdaan van make-up, het haar verstopt onder een warme muts, lijkt ze eerder op een zorgelijk schoolkind dan de zakenvrouw die haar dagelijks bestaan beheerst. Ze haalt haar schouders op, laat de zorgen ervan afglijden en wacht de volgende dag af.

Zaterdag, 06.30 uur. Warme douche en overdadig ontbijt. De komende 8 uur zal er van eten niet veel komen, dus vergeet de tailleband van die rok van volgende week maar.
De helikopter raast als een boze bromvlieg over witte bergen. Scherpe pieken ontnemen haar de adem en zelfs met skibril zijn zon en sneeuw oogverblindend. De herrie maakt ieder gesprek onmogelijk. De gids kijkt naar buiten, lijkt de conditie van de sneeuw in te schatten, maar zit er ontspannen bij. Een vage geur van alcohol vult de cabine en zijn baard is minstens een dag oud. Haar hart mist een slag. Gaat dit goed komen?
Rond het middaguur. De stilte is overdonderend. De ruisende sneeuw en de wind vormen haar belangrijkste gezelschap. De gids kiest ondanks alcohol en weinig slaap zelfverzekerd zijn weg, geeft aanwijzingen. Zij volgt. En daar komt heel langzaam de euforie. De bewegingen worden zekerder, de witte wereld schiet snel weg onder voeten die ze niet meer kan zien. De gedachten volgen een gelijke tred.
Crisis? Gaat dit goed komen? Keuzes zijn gemaakt, geld is geïnvesteerd. De mensen zijn de moeilijkste factor. Ze moeten mee in de vaart van de ontwikkelingen en de economie. Het werk efficiënter, de luxejas van atv, lange vakanties en verspilde uren moet uit. Ondanks de schoonheid en het natuurgeweld blijft ze piekeren. Het bedrijf en de zorgen laten haar niet los.
De avond nadert. De benen zijn stijf, als een lappenpop voelt ze de laatste kilometers onder zich wegglijden. De gids niet langer voor haar uit, maar naast haar. Hij praat haar door het donker, de kou en het desolate gevoel heen, en loodst haar naar het oplichtende raam van de hut die opeens een vijfsterrengevoel bij haar oproept. Hij helpt haar uit haar ski’s en uit haar schoenen, klopt op haar schouder en laat haar dan zonder veel poespas aan zichzelf over.
Uitgeput valt ze in het smalle bed van de hut waar de helikopter hen de volgende dag zal oppikken. Ondanks de vermoeidheid komt er van slapen niets. Het wit, de blauwe lucht, het eenzame spoor dat ze in de sneeuw trokken en dat, als je terugkeek, tot aan de horizon te volgen was. De eenzaamheid, het teruggeworpen worden op je eigen reserves en de wil dit naar een goed einde te brengen. Gedachten buitelen, beelden dwarrelen, tot de slaap dan toch eindelijk volgt.

Zondag 08.00 uur. Met een laatste blik op zoveel ruige eenzaamheid stapt ze fris in de bromtol die de weg naar wereld die ze kent, terug moet vinden.
Ze weet nu hoe het moet. Niet de sneeuw, niet de barre omstandigheden, niet haar eigen wilskracht of gedachten, maar een ontspannen gids die de avond voor het avontuur begon diep in het glas had gekeken, was de les.
Samen uit, samen thuis. Een hand die je in het donker vastpakt, is het enig juiste antwoord.
Glimlachend stapt ze in het vliegtuig dat haar terug naar Amsterdam zal brengen. Het raampje weerspiegelt een vertrouwd gezicht. Ze schuift de bril op haar neus en grijnst.
Ze bestelt een dubbele whisky, haar mac flitst op en ze begint  te tikken. Niet voor de lezers en adverteerders van ReclameWeek in het bijzonder, niet voor de lezers en adverteerders van iM in het bijzonder en niet voor haar collega’s bij RW en iM in het bijzonder, maar voor allen die bereid waren en zijn verder over de horizon van hun eigen ritme heen te kijken. 
Want juist voor al die mensen geldt: laat de crisis maar komen.

Nicolette Hulsebos