Rennen voor je leven
11-10-2010 (07:50) - Column
Het bericht over het overlijden van Antonie Kamerling raakte me afgelopen week hard. Met George Magazine hebben we hem eens mogen interviewen maar dat is het ook wel. Ik ken hem dus niet.
Maar te horen over iemand die zelf heeft besloten dat het genoeg is geweest omdat het gewoon niet meer gaat, heeft op mij een enorme impact. Een gevoel van paniek overvalt me. Waarom doen mensen zoiets, waarom is hun wanhoop zo groot dat ze er een einde aanmaken en de wereld niets anders kan doen dan achter blijven?
Ik heb mensen zien vechten voor hun leven in verschillende omstandigheden. Voor hen was de dood zo angstwekkend dichtbij dat ze steeds harder van zich afbeten, steeds harder knokten om die strijd uiteindelijk toch te verliezen.
Maar er zijn dus ook mensen die het omgekeerde doen. Voor de buitenwereld zijn ze niet ziek, er is geen apparaat dat het tumor zichtbaar kan maken dat hen hun leven gaat benemen. En dus rennen ze uit eigen beweging de dood tegemoet omdat het leven zo angstwekkend dichtbij is dat het ondraaglijk is geworden.
Ik begrijp het.
En ren voor mijn leven.
