L’HOMO: inhoudelijk teleurstellend
22-04-2009 (11:35) - Review
Linda de Mol - hoofdredacteur van L’HOMO, het eenmalige gay broertje van de LINDA. - heeft enkele intellectueel verantwoorde homomannen gevraagd: ‘Wat wil je zien en lezen in de L’HOMO?’
Opvallend! A-namen als Cornald Maas, Harm Edens en Michiel van Erp kwamen niet aanzetten met diepgravende onderwerpen als het liefdesleven van Erasmus, de films van Gus van Sant of de mythe rondom Rock Hudson.
Een bijna naakte Arie Boomsma (in deze recensie gaan we dus echt niet meer in op Arie-gate. EO lust geen nichten. Punt.) op de cover en in het hart van L’HOMO. Topfotograaf Erwin Olaf schiet grote lullen in strakke broekjes. Muziekrecensies van Pet Shop Boys, Morrissey en Diana Ross. Clichévragen van NOS Journaallezer Rik van de Westelaken aan acteur Hans Kesting (‘Wanneer kwam je uit de kast?’, ‘Hoe is het om te leven met HIV?’, ‘Hoe was de eerste keer homoseks?'). Glijmiddel. Boxershorts waarin het formaat van het zaakje niets te wensen over laat...
Niets mis mee natuurlijk. In de lentezon kijken naar mooie mannen - al blijft het subjectief. Waarom wél gladjakkers als Boomsma en Tarzan Boy Ron Link? Waar blijven de ‘echte mannen’? Bladeren om de laatste mode aan een leuk mannenlijf en luchtige verhaaltjes en interviews. Maar... Ik las de L’HOMO letter voor letter van cover tot cover uit in krap een uurtje. Zonde van een eenmalig blad. En wat meer diepgang had gemogen.
Uitzonderingen zijn er natuurlijk wel. Erg stoer en broodnodig om bouwvakkers over hun homoseksualiteit aan het woord te laten. Dapper. Het verhaal over de tragische dood van eighties-voetballer Justin Fashanu, de enige stervoetballer die ooit openlijk uit de kast kwam, snijdt hout en blijft noodzaak om verteld te worden. Dan maakt het even niets uit dat het verhaal al talloze malen in vele media is gepubliceerd.
Een fotoreportage over barebackers (mannen die zonder condoom andere mannen neuken) is behoorlijk ontnuchterend te noemen. Goede keus. Graag had ik meer van dit soort artikelen gezien. L’HOMO blijft een snoepje in glimmend Boomsma-papier met veel suiker. De honger stillen doet het echter niet (genoeg).
Toch wil ik LINDA. bedanken voor een homoglossy dat begrijpt dat lezers meer willen dan piepjonge jongetjes van krap 18 in een petit slipje. Daarom alleen al is L’HOMO een leuke tijdelijke bijdrage aan de gaybladen. En hey: alles beter dan het afgrijselijke DINAND.!
