Afscheid van La Dannis

08-12-2008 (10:01) - Column

Het is niet de bedoeling mijn wekelijkse column in te wisselen voor In Memoria. Maar toch heb ik geen keuze nu ik vandaag las over het overlijden van Denise Dannis. 
Samen met Denise stond ik in de jaren negentig samen met een klein en hecht team aan de basis van ReclameWeek. Haar eindredactionele vaardigheden waren ongeëvenaard, al moest ze er wel eerst even ‘zin’ in hebben voor ze haar rode pen uit haar tas wenste te toveren. Was die zin er eenmaal, dan was er geen houden aan. Regelmatig strompelde ik in die beginjaren om een uur of elf ’s avonds totaal uitgewoond de deur uit om een opgewekt strepende Denise achter te laten. De volgende morgen vond ik dan in haar  priegelig handschrift de stapels correcties op mijn bureau. Terstond vergaf ik haar het eigenzinnig va et vient waar het op onze kantoortijden aankwam. Ze was er wanneer ze er moest zijn en daarmee was de kous af.
Los van eindredactionele talenten, was Denise een avontuurlijke autoliefhebber die vol overgave de autorubriek die RW toen nog rijk was, vol schreef. Toen ze op een gegeven moment ziek werd, was dat niet alleen een voorbode van het einde van de autorubriek, maar ook een aankondiging van haar vertrek bij RW.
Nieuwe eindredacteuren kwamen en gingen, maar La Dannis werd eigenlijk nooit meer vervangen. Ze was en ze bleef onvervangbaar. Het stemt me verdrietig dat  ik van dat ‘was’ en ‘bleef’ nu een definitief ‘is’ en ‘blijft’ moet maken.
Dag, lieve Denise, dag koppige La Dannis, voor RW en voor mij ben en blijf je onvervangbaar.

Nicolette Hulsebos