Catwalk

12-04-2010 (10:00) - Column

Veel mensen hebben iets met katten. Of juist helemaal niet. Iets er tussenin is vrijwel onmogelijk. Ik ben dus van de pro-kant.

Geweldig: die brutaliteit, balans, slimme koppies en stoere wie-maakt-mij-wat attitude. Nu houd ik van àlle dieren eigenlijk, dus is mijn metgezel de hond Ocker en wordt het zachte, zeer aaibare velletje door konijn Toos aangeboden. Omdat mijn lief met name niet van de pro-kant is, hebben de katten in ons huis in de loop der jaren het veld moeten ruimen. Dat was wel een staaltje van slimme marketing van mijn lief.

Maar goed, ik ren dus sinds jaar en dag met mijn hond door de velden en kom dan eindeloos veel katten tegen. Vol bewondering bekijk ik hun slimmigheden. Ocker is in al zijn zeven jaar nog niet slim of snel genoeg geweest om zo’n kat de baas te zijn. Na weer een verloren catwalk krijgt hij van mij steeds een snoepje vol troost. Dan is de snoepjesfabrikant ook weer blij. En het moet gezegd: Frolic is de favoriet van iedere hond die ik ooit in mijn leven ben tegen gekomen. Hebberige ogen, kwispelende staarten, totale slaafsheid vallen mij ten deel als ik die rare, kleffe rondjes ergens in een zak heb gestopt.  Een enkele keer flitst het dan door mijn kop: kunnen er meer snoepsoorten op maat gemaakt worden? Frolic voor lastige partners, Frolic voor moeilijke zakenpartners, Frolic voor... mensen zoals ik? Maar ja, een beetje kat trekt zijn of haar neus voor die troep op.

Goed dan, geen Frolic dan maar en als de ellende me weer eens om de oren vliegt, schiet ik razend snel onder een auto. Met katachtige wijsheid tracht ik dan vanuit die positie de wereld te bekijken en mijn kansen in te schatten. Vervolgens poets ik mijn vacht glanzend en stap met katachtige rust en elegantie onder de auto vandaan en doe het begrip catwalk eer aan. En Ocker: die blijft altijd blij kwispelen.

Wie is er nou slimmer?