Doordrammen

24-08-2009 (09:55) - Column

De afgelopen maanden waren faillissementen aan de orde van de dag en ongetwijfeld is het einde nog niet in zicht. Meestal heb ik respect voor de ondernemer die deze last moet dragen. We kennen het gezegde allemaal dat ‘je er in Amerika niet bij hoort als je op zijn minst niet één keer failliet bent gegaan’.

Maar Nederland is Amerika niet. De regels zijn anders, de mensen zijn anders. En als het misgaat, hebben we in Nederland toch al heel snel de neiging met het vingertje te wijzen naar de ondernemer die ‘het’ allemaal vast erg onhandig heeft gedaan. 

Maargoed, meestal kijk ik er, ook omdat ik zelf ondernemer ben, met een wat ander en genuanceerder oog naar. Iemand meende zijn kansen zo goed mogelijk te benutten, maar heeft onderweg een keer de spijker niet op de kop geslagen. Dat kan gebeuren, daar kun je iets van leren. Soms zijn er echter ook gevallen en situaties waarin ik die nuance niet opbreng.

Zoals daar afgelopen week dat faillissement kwam van een bedrijf waarmee ReclameWeek en Fonk al jaren samen werkten. En aan wie wij tijd en geld besteedden om het beste en leukste journalistieke product in elkaar te zetten voor al die mensen die terug komen van vakantie en die zich heroriënteren op hun werk.

Met ons Zomeronderzoek hebben we gedurende de vroegere ReclameWeek- en huidige Fonk-jaren al heel wat mensen doen lachen en soms doen nadenken over hun professionele carrière. Dat doen we over twee weken in Fonk ook weer, maar dan zònder onze partner. Die deze samenwerking met ons overigens wel aanging op het moment dat ze al wist dat het fout ging, die ondertussen ook gewoon advertenties bleef plaatsen en die niet de moeite neemt om even de telefoon te pakken om ons op de hoogte te brengen.

In plaats daarvan verstopt deze ondernemer zich voor businesspartners en voor freelancers terwijl haar curator een ultieme poging waagt een doorstart te maken of  de failliete boedel door te verkopen aan de hoogste bieder. Het een of ander zal best wel lukken, want allen die in de wereld van werving en selectie actief zijn, kunnen mogelijk mooie opdrachten uit deze portefeuille best gebruiken. Reden waarom de professionals over elkaar buitelen in een poging een graantje mee te pikken. De freelancers zijn degenen die met de gebakken peren blijven zitten.

Wat vervelend is, maar ook een risico dat bij freelancen hoort. Wat niet ‘hoort’, en ik dram in dit geval graag even door, is dat de ondernemer onder de eerste de beste steen gaat zitten en de mensen in haar omgeving in hun sop laat gaar koken. Over gemiste kansen gesproken.