Even Apeldoorn bellen
23-07-2012 (08:40) - Column
Ik ben niet echt een Tour-liefhebber, net zomin als ik een voetballiefhebber ben. Toch ontkwam ik niet helemaal aan de Tour-koorts omdat ik iets heb met duursporters. Je ziet de vechtersbazen voorbij komen. Vooral in slow motion is goed te zien hoe hard die lijven moeten werken om met honderden kilometers in de benen nog steeds te kunnen pieken. Gefascineerd sla ik het Tour-circus gade en bekijk enkele uren later aarzelend, maar hoopvol mijn Gazelle. Zou ik het eens proberen? Ik besluit de beslissing even uit te stellen. Morgen maar proberen! Echt, morgen is mijn dag!
Helaas komt er van morgen niets terecht. Want steeds weer is er de deceptie van het eindeloze geneuzel van Mart Smeets. Die man overleeft iedere Tour-held, om ze vervolgens jaren na dato op een te lullige manier voor woorden te interviewen. Waarom blijft die man mijn beeld vervuilen? En straks is hij ook bij de Olympische Spelen weer van de partij. Wat een ellende. Als ik het even kan opbrengen, ga ik nìet naar die man luisteren. Echt niet!
De eerlijkheid gebiedt mij ook de werkelijkheid onder ogen te zien. Ik word nooit een wielrenner en Mart Smeets blijft waar hij zit. Recht onder mijn neus. Sport verslaggevend Nederland heeft al minstens 10 jaar geen opvolger voor Smeets kunnen produceren. Het talent is er ongetwijfeld, maar niemand heeft de kleefkracht van Smeets.
Onverdroten legt Smeets dus kilometer na kilometer af terwijl hij en passant met ik weet niet hoeveel glazen rode wijn op tafel Nederland in slaap praat. En geloof mij nou maar: volgend jaar is Smeets weer van de partij. Ondersteund door de NOS en indirect gesteund door de vele reclame-euro’s die ‘We want Smeets’ blijven scanderen.
Het zij zo. Ik geef me, zij het bokkig, over. De kleefkracht van Smeets wint het van mijn weerzin. Misschien moet ik volgend jaar dan toch maar even Apeldoorn bellen...
Nicolette Hulsebos
