Hoe meet je trouweloosheid?

14-05-2008 (10:50) - Column

Weinig nieuws onder de zon: de oplages van de vrouwen- en gossipbladen blijven dalen. En ja, we weten het al jaren, de consumententrouw neemt af, trouwe abonnees zijn geen trouwe abonnees meer. Ze zeggen op om in plaats van steeds weer datzelfde blaadje in de bus te krijgen, wekelijks of maandelijks het schap af te kunnen stropen op zoek naar wat hen op dat moment het meest aanspreekt. Eerlijk gezegd ben ik d’r zelf ook zo eentje.

Heerlijk vind ik dat, zo’n half uur langs de schier eindeloos lange rijen van Ako of Bruna slenteren. Ik bekijk de covers, lees her en der wat en natuurlijk koop ik altijd meer dan ik van plan was en dat is de goede kant van mijn trouweloosheid. Mede daarom ook vermoed ik, is er toch altijd weer meer ruimte voor nieuwe titels, want als ik om me heen kijk, ben ik niet alleen in mijn uitgavepatroon.

Dat de uitgevers van de oude mammoettitels niet blij zijn met deze ontwikkeling, begrijp ik ook wel. Desondanks is er geen weg terug en dat begrijpen ze ook bij Margriet en Libelle. Reden waarom de line extensions welhaast niet meer te tellen zijn. Het succes van een Libelle Zomerweek zegt genoeg. 

Ja, de oplages dalen en ja, het gaat over de hele linie lang zo slecht niet als de HOI-cijfers ons willen doen geloven. Het verdienmoment ligt alleen ergens anders en in die zin draaft dit instituut achter de feiten aan. Het is de vraag of de adverteerder, om wie het allemaal te doen is, aan deze registratie nog zoveel heeft. Want ook die adverteerder spint garen bij wat de Sanoma’s allemaal bedenken, om de schier eindeloze reeks A-merken mee te slepen in de vaart van de ontwikkelingen.

Wordt het dus niet eens tijd voor een nieuw soort meting? Eentje die wat verder reikt dan alleen maar blaadjes tellen?

Nicolette Hulsebos