Ik geloof er niets van
15-01-2013 (15:27) - Column
‘Ik zal eens een boekje open doen’, zei ze terwijl ze me indringend opnam. Ik hoop niet dat ze het zag, maar ik schrok van zoveel directheid. Wat zou er gebeurd zijn? Om de schrik te verbergen viste ik mijn bril uit mijn tas en zette het ding haastig op mijn neus. Ondertussen sloeg ik mijn geliefde moleskin-schriftje open en mijn pen bleef verwachtingsvol boven het zachtgeel glanzende papier zweven.
Godzijdank schrok ik wakker. Mijn ogen gleden naar het lichtje van de wekker. Halfvier was het. Ik hoefde nog even niets op te schrijven en ik hoefde niet te luisteren naar mensen die boekjes over wat of wie dan ook open wilden doen. Ik draaide me op mijn linkerzij en was vastbesloten de slaap te hervatten. Deze keer zou ik dromen over speelse dolfijnen die mij vrolijk toeschaterden. Ik wist het zeker.
De slaap wilde niet meer komen. Ik schoof in mijn warme slippers en sloop de trap op. De rest van het huis bleef gelukkig in diepe stilte gehuld. Het water in de ketel siste onder blauwe vlammen terwijl het zakje kamillethee alvast in de grote kop bengelde waaraan ik zo graag mijn handen warm.
Zorgelijk tuur ik de zwarte ochtend in. Wat is er mis? Is het omdat het slecht gaat met de economie? Is het omdat mensen die me lief zijn, vertellen dat het zakelijk allemaal lastig blijft? Is het omdat wij zelf succesvoller jaren achter de rug hebben gehad? Of is het omdat ik ouder word en het tempo niet meer zo heel makkelijk bijhoud? Als ik een man was geweest zou ik nu slikken en zou mijn adamsappel zenuwachtig op en neer schieten.
Maar ik ben geen man. Ik slik nadrukkelijk en er schiet niets zichtbaar op en neer. Godzijdank! Resoluut drink ik mijn thee terwijl ik efficiënt mijn handen aan de grote kop warm. Ik stommel luidruchtig naar beneden. Hond en man worden wakker. De ene gromt knorrig en de ander vraagt narrig of het niet wat zachter kan. Nee, dat kan het niet, zeg ik.
Ik trek het dekbed over mijn hoofd. Ouder worden? Ik geloof er niets van. Economie? Mijn glimlach wordt breder, mijn vingers voelen aan mijn hals terwijl ik slik. Er beweegt nog steeds niets. Gerustgesteld sluit ik mijn ogen en laat de slaap komen.
Nicolette Hulsebos
