Ik weet het zeker
29-01-2013 (08:41) - Column
Het gebeurt niet vaak, maar ik heb zojuist mijn column virtueel verscheurd en in mijn virtuele VIPP-prullenbak laten verdwijnen. Voor het eerst sinds maanden overviel mij vanmorgen de haast onbedwingbare behoefte om op zijn Nederlands eens lekker negatief uit te halen over iets wat me helemaal niet bevalt.
Maar het enige wat me na veel driftig gerammel op mijn toetsenbord écht niet beviel nadat ik de laatste punt had gezet, was mijn eigen gezeur. Dat wil toch geen hond op maandag (of wat voor dag dan ook) lezen?
Ik schiet met een noodtempo de keuken in en zet een dampende mok fabelachtig ruikende oosters gekruide cappuccino in elkaar. Ik ga zitten en begin vol goede moed, maar opnieuw kruipen mijn gedachten de verkeerde kant op.
Goed, ik ga het nù over een heel andere boeg gooien. Want mijn werk is top, de mensen met wie ik werk zijn geweldig, het communicatie-, reclame- en mediavak is een vakgebied dat serieus telt, onze bankier is aardig, onze fiscalist is geniaal en ik houd zelfs van mijn vijanden.
Ik grijns, neem een teug van mijn fabelachtige cappuccino en krijg de smaak te pakken.
Kijk, zo maak je dus een gigantische sprong naar een betere wereld waarin geen plofkippen bestaan, waarin echte boter ook echte boter blijkt te zijn, waarin het wasmiddel witter dan wit wast, tandpasta witter dan wit poetst, auto’s echt zo mooi zijn als de plaatjes en praatjes hebben beloofd en verzekeraars hun beloftes waarmaken.
Mijn schouders zakken een paar centimeter als ik naar het troosteloze weer zit te staren. Is dit wat me eigenlijk vorige week maandag had moeten bekruipen? Is dit mijn eigen Blue Monday?
Stilletjes klap ik mijn laptop dicht. Volgende week maandag ben ik er weer: fris en sprankelend. Ik weet het zeker.
Nicolette Hulsebos
