Loeki & Kelian

20-12-2010 (09:21) - Column

Vrijdagavond zou ik naar de uitreiking van de Gouden Loeki gaan, ware het niet dat een enorme barst in mijn ruit een einde aan de (voor)pret maakte. Bibberig sta ik daar in mijn little black dress op mijn geliefde Stéphane Kelian’s in de bagger.

Bellen.

ANWB.

Carglass (opeens houd ik vreselijk veel van die commercials, maar het mag niet baten).

‘Help! Mijn schoenen!’

In pure wanhoop laat ik mijn Eend staan en neem een taxi (een degelijke Ford) die mij spoorslags naar huis brengt.  Eenmaal thuis koester ik mijn schoenen nog even en stop er oude kranten (Het Parool) in die ik en passant dan tòch nog even lees.

Op tijd zit ik uiteindelijk voor de buis om naar de uitreiking te kijken. Ik zie Pietertje van Alfred International winnen en mijn ING-Leeuwen van DDB het net niet redden. Jammer.

Wat vind ik ondertussen van de uitreiking?

Super natuurlijk, een eigen televisieprogramma voor Het Vak, maar er wel heel erg snel doorheen gejast.  Het mag natuurlijk niet al teveel kosten. Ik denk aan mijn geruïneerde Kelian’s. En barst bijna in tranen uit. Niets kosten?! Verdomme, een feestje als dit mag àlles kosten!

Een winnaar moet een echte winnaar zijn en niet besmuikt (want een glas teveel op) uit het zicht van de camera geduwd worden.

Echte tranen, echte emoties, echte blijdschap en echt verdriet. Daar werken we voor. En of de oogst dan een Loeki, een Leeuw, Lamp of Accent heet, maakt niet zoveel uit. Daar offer je hoe dan ook je meest geliefde schoenen aan op.

Ik trek een fles champagne open en hef het glas op de winnaars. Want dat waren ze afgelopen vrijdag alle vijf.