Oranje wint
29-04-2013 (08:37) - Column
De Oranje Wuppen van Albert Heijn vliegen over de toonbank. Ik heb een buurman die op het dashboard van zijn Renault Twingo al een hele batterij heeft geplakt.
Verderop in de straat heeft een ruim tachtigjarige buurvrouw een foto in de vensterbank neergezet van Beatrix tijdens de kroning van 1980. Het portretje staat, voorzien van oranje lijst, fier naast een stelletje porseleinen kitschpoezen die liggen te doezelen in het bleke voorjaarszonnetje.
Nog weer wat verderop hangt al een vlag mèt oranje wimpel en in het bloemenstalletje waar ik altijd mijn bloemen koop, teistert een oranje bloemenvloed mijn blik. Tevergeefs zoek ik naar een andere kleur en dus druip ik af met een paar bossen oranje tulpen onder mijn arm. Ik moet wachten bij de brug. ‘Mooie bloemen’, gebaart een meneer vanaf zijn racefiets. Een beetje geïrriteerd haal ik mijn schouders op en loop snel door naar bakker. Het ruikt op straat naar heerlijk vers brood en de ramen zijn vertrouwd beslagen.
Maar als ik de deur van de winkel heb geopend en nog maar een voet over de drempel gezet, bevries ik. Want dit is zo mogelijk nog erger dan bij de buurman, de buurvrouw, de vlag en de bloemenstal bij elkaar opgeteld. Oranje tompoezen, oranje worteltaart, oranje flikken, oranje moorkoppen, oranje weet-ik-wat-nog-meer... Het schettert me tegemoet en het voelt alsof ik een duiveltje op mijn schouder heb zitten, dat grinnikend de spot met mijn weerzin drijft.
En geloof het of niet, maar toen ik daar op die drempel stond en het gezicht van de mevrouw achter de toonbank me behulpzaam vroeg wat ik wilde hebben, wees ik sprakeloos naar het oranje gebak. Wil je d’r één of wil je d’r twee, liefje? Nog steeds sprakeloos stak ik één vinger op. Het oranje ding ging vervolgens eerst op een kartonnetje en toen in een zakje.
Thuis gekomen heb ik de oranje bloemen in het water gezet. Ach, best vrolijk wel. Ik sneed het taartje in vieren en deelde het resultaat. Best wel lekker eigenlijk...
Met een glimlach kon ik vervolgens het grinnikende duiveltje van mijn schouder vegen.
Nicolette Hulsebos
