Olympisch (klater)Goud

17-07-2008 (10:36) - Review

Het regent nieuwe glossy’s: eenmalige glossy’s, personality glossy’s en nu ook sportglossy’s. Olympisch Goud is een uitgave van IN2, het idee is afkomstig van Right to Play, een organisatie die die kinderen in oorlogsgebieden weer laat sporten en spelen. Een goed streven, maar hoe goed is de uitvoering van Olympisch Goud?

Wat allereerst opvalt is het enorme aantal big names op de cover. We zien Viggo Waas en Fatima Moreiro de Melo een hockeysprongetje maken tegen een achtergrond van namen van (sport-)BN’ers. En ja hoor: ze staan er allemaal in. Erica Terpstra, Jan Mulder, JeePee de EmPee mag het voorwoord doen, Mart Smeets schrijft een column, Sophie Hilbrand, Humberto en Yolanthe zeggen iets, ga zo maar door. Op het eerste gezicht is het veel, heel veel. Maar kijk je goed, dan is het vooral veel van hetzelfde.

Paard van Anky-interview
164 pagina’s dik is Olympisch Goud. Het blad begint sterk, met een variarubriek vol leuke weetjes. Wie doet het met wie? Welke gebouwen heeft Peking laten bouwen? Wat is het recept voor Chinese gelukskoekjes? Maar na het doorbladeren van het magazine snak je snel naar meer van dit soort informatie, en vooral naar meer diepgang.
Het goede begin wordt voorgezet door Jan Mulder, die op hilarische wijze het paard van Anky van Grunsven ‘interviewt’. Hadden ze hier maar mee geëindigd, want op de rest van de pagina’s is de humor ver te zoeken. En die had er veel meer in gemoeten.

Flodders
Natuurlijk ontkom je niet aan Terpstra, Smeets en Toine van Peperstraten als je het over de Spelen hebt. Maar waarom zijn alle verhalen in interviewvorm gegoten? Het is interessant leesvoer - dat zeker. Maar wel veel van hetzelfde. Dat geldt ook voor de portretrubrieken over winnaars, deelnemers en oudgedienden. Had dit leuk bij elkaar gezet en je kon spreken van een indrukwekkende special. Nu zijn het losse, identiek opgestelde flodders die het blad weliswaar ‘breken’, maar telkens op dezelfde eentonige manier.

Kritische noot
Hoe had het dan wél gemoeten? Wat ik vooral mis, is achtergrondinformatie. Waarom zien we een Olympisch Stadion worden weggemoffeld op een half paginaatje en is er niet uitgepakt met een fraai overzicht van de Olympische Stad die Peking uit de grond heeft gestampt? Waarom geen kritische noot? Oké, je moet natuurlijk positief zijn in een blad als dit. Maar het is ook interessant om net-niet-kandidaten te laten vertellen over hun teleurstelling. Sporten is winnen, maar ook verliezen.  Het gaat om sport en sporters in Olympisch Goud, maar de Spelen zijn zoveel meer dan dat.

Het hart van het blad wordt gevormd door een achttien pagina’s tellend artikel met glossy foto’s, waarin Viggo Waas de hockeydames Naomi van As, Minke Booij en Fatima Moreira de Melo interviewt. Aardig om te lezen, maar alwéér Viggo Waas? Die man moet een glossy-verbod krijgen! Fotograaf Leo Vogelzang krijgt twee pagina’s voor een historisch overzicht van honderd jaar Spelen. Had hem deze achttien pagina’s gegeven voor een uniek foto-overzicht...

Oordeel
Olympisch Goud was echt leuk geworden als ze wat meer van de geijkte paden waren afgestapt. Dat geldt ook voor de vormgeving, die vrij eentonig overkomt.

Eindoordeel: goed bedoeld, maar niet bepaald origineel en daarbinnen ook nog eens heel veel van hetzelfde. (JB)